Dhanaasaree, First Mehla:
ਜੀਉ ਤਪਤੁ ਹੈ ਬਾਰੋ ਬਾਰ ॥
My soul burns, over and over again.
ਤਪਿ ਤਪਿ ਖਪੈ ਬਹੁਤੁ ਬੇਕਾਰ ॥
Burning and burning, it is ruined, and it falls into evil.
ਜੈ ਤਨਿ ਬਾਣੀ ਵਿਸਰਿ ਜਾਇ ॥
That body, which forgets the Word of the Guru’s Bani,
ਜਿਉ ਪਕਾ ਰੋਗੀ ਵਿਲਲਾਇ ॥੧॥
cries out in pain, like a chronic patient. ||1||
ਬਹੁਤਾ ਬੋਲਣੁ ਝਖਣੁ ਹੋਇ ॥
To speak too much and babble is useless.
ਵਿਣੁ ਬੋਲੇ ਜਾਣੈ ਸਭੁ ਸੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
Even without our speaking, He knows everything. ||1||Pause||
ਜਿਨਿ ਕਨ ਕੀਤੇ ਅਖੀ ਨਾਕੁ ॥
He created our ears, eyes and nose.
ਜਿਨਿ ਜਿਹਵਾ ਦਿਤੀ ਬੋਲੇ ਤਾਤੁ ॥
He gave us our tongue to speak so fluently.
ਜਿਨਿ ਮਨੁ ਰਾਖਿਆ ਅਗਨੀ ਪਾਇ ॥
He preserved the mind in the fire of the womb;
ਵਾਜੈ ਪਵਣੁ ਆਖੈ ਸਭ ਜਾਇ ॥੨॥
at His Command, the wind blows everywhere. ||2||
ਜੇਤਾ ਮੋਹੁ ਪਰੀਤਿ ਸੁਆਦ ॥
These worldly attachments, loves and pleasurable tastes,
ਸਭਾ ਕਾਲਖ ਦਾਗਾ ਦਾਗ ॥
all are just black stains.
ਦਾਗ ਦੋਸ ਮੁਹਿ ਚਲਿਆ ਲਾਇ ॥
One who departs, with these black stains of sin on his face
ਦਰਗਹ ਬੈਸਣ ਨਾਹੀ ਜਾਇ ॥੩॥
shall find no place to sit in the Court of the Lord. ||3||
ਕਰਮਿ ਮਿਲੈ ਆਖਣੁ ਤੇਰਾ ਨਾਉ ॥
By Your Grace, we chant Your Name.
ਜਿਤੁ ਲਗਿ ਤਰਣਾ ਹੋਰੁ ਨਹੀ ਥਾਉ ॥
Becoming attached to it, one is saved; there is no other way.
ਜੇ ਕੋ ਡੂਬੈ ਫਿਰਿ ਹੋਵੈ ਸਾਰ ॥
Even if one is drowning, still, he may be saved.
ਨਾਨਕ ਸਾਚਾ ਸਰਬ ਦਾਤਾਰ ॥੪॥੩॥੫॥
O Nanak, the True Lord is the Giver of all. ||4||3||5||
Guru Nanak Dev Ji in Raag Dhanaasree – 661